5.5. Huwelijk en seksualiteit

Het huwelijk wordt in de Islam aanzien als de hoeksteen van de samenleving en vormt een onderdeel van de religieuze verantwoordelijkheden. Mohammed zei:
" Wanneer de dienaar van God huwt, heeft hij al de helft van (de verantwoordelijkheden die hem opgelegd worden door) het geloof vervuld." (Mishkat)

De bedoeling van het huwelijk is dat mannen en vrouwen bij elkaar vrede en liefde zouden vinden:
"En tot Zijn tekenen behoort dat Hij voor jullie echtgenotes uit jullie eigen midden geschapen heeft om bij haar rust te vinden. En Hij heeft liefde en erbarmen tussen jullie gebracht." (Quran 30:21)





Het huwelijk wordt in de Islam aanzien als een partnerschap, een verbintenis tussen gelijken. Shaykh Dr. Ad-Darsh, voormalig Faqih van Al-Azhar, Kairo, en voorzitter van de UK Shari'ah Council, zegt hierover:

"de Fuqaha - de legalisten - definiëren dit contract als Aqdu Istimtaa' - een overeenkomst die alle partijen toelaat genoegen te hebben in deze intieme relatie. Het is geen overeenkomst van dienstbaarheid (servitude) of iets van die aard. Dus wanneer het op de wettelijkheid aankomt, en iedereen zegt "waar zijn mijn rechten", dan ontheft dit contract de vrouw van het poetsen of dergelijke zaken. In de woorden van Ibn Hazm, een van de grotere literalistische geleerden, is het de plicht van de echtgenoot het eten bereid naar zijn vrouw te brengen.

En de Fuqaha zeggen over het algemeen dat wanneer een vrouw behoort tot diegenen die gewoon zijn bediend te worden - de "upper class" - dan is het de plicht van de man om haar een huisbediende te geven om voor hem te zorgen. Hoewel er wordt gezegd dat goede manieren vragen dat de vrouw zorgt voor wat in het huis is, en dat de man zorgt voor wat daarbuiten is, toch is het zo dat normale wellevendheid dicteert dat de echtgenoot zijn vrouw een handje toesteekt".































De Shaykh verwijst daarbij naar het voorbeeld van de Profeet Mohammed, die, zoals eerder gezegd, ook een deel van de huishoudelijke taken voor zich nam.










In het huwelijk, hebben beide partijen rechten en plichten. Tijdens zijn afscheidsrede zei Profeet Mohammed:



"O mensen, jullie vrouwen hebben zekere rechten over jou en jullie hebben zekere rechten over hen".





1400 jaar geleden was dat baanbrekende taal.












Tot dan hadden de vrouwen in de stammen eigenlijk geen rechten.




















































Door Mohammed werden mannen en vrouwen ineens als gelijken behandeld, met wederzijdse rechten en plichten.








Het behoort tot de rechten van de vrouw dat zij haar echtgenoot kan kiezen. Een meisje kan niet verplicht worden met iemand te trouwen. Ouders kunnen wel een partner voorstellen, maar een meisje is niet verplicht het hiermee eens te zijn. Wanneer ze toch tegen haar zin uitgehuwelijkt wordt, geeft dit de vrouw het recht op echtscheiding:

















"Er werd gemeld door Khansa bint Khidam Al-Ansariya dat haar vader haar ten huwelijk gaf en zij dit huwelijk niet graag had. Dus ging zij naar de Apostel van God en hij verklaarde het huwelijk ongeldig."
In een andere versie van deze hadith zei de dame in kwestie dat ze het huwelijk aanvaardde maar dat ze vrouwen wou laten weten dat ouders geen recht hebben om hen een echtgenoot op te dringen (Ibn Majah).

Dit is één van de mooie verzen uit de Quran. Wij zijn de laatsten om te beweren dat er geen mooie en inspirerende verzen staan in de Quran.
Dit algemene vers over het huwelijk wordt echter teniet gedaan door een aantal specifieke verzen die ronduit discriminerend of beledigend zijn voor de vrouw en die haar herleiden tot een eeuwige minderjarige, die afhangt van de grillen van de mannen rondom haar.

Linda heeft al duidelijk bewezen dat het huwelijk in de Islam GEEN verbintenis is tussen gelijken door te stellen dat de man voor alles verantwoordelijk is en de vrouw voor niets en toch houdt ze koppig vol.

Dit citaat van Shaykh Dr. Ad-Darsh zegt helemaal niet dat het huwelijk een verbintenis is tussen gelijken maar geeft een vage uitleg dat alle partijen genoegen moeten hebben aan deze intieme relatie. Er wordt waarschijnlijk bedoeld seksuele relatie.

En het wordt zelfs nog beter. De vrouw hoeft volgens het standaard huwelijkscontract ook thuis geen vinger uit te steken. Ze kan de hele dag op haar bed blijven liggen. Van gelijkheid tussen man en vrouw gesproken!

Hier zit natuurlijk een addertje onder het gras. De vermelde regel wordt namelijk door vaders gebruikt om hun dochter niet met de man van haar keuze te laten trouwen onder het voorwendsel dat die van lagere afkomst is, haar gebruikelijke levensstandaard niet kan garanderen  en zich geen bedienden kan veroorloven. De dochter kan dan ook via de rechtbank geen huwelijk afdwingen als haar vader niet toestemt.

Over de plichten van de vrouw of de rechten van de man zegt Linda niets. Het kan toch niet dat vrouwen geen plichten hebben!? Laten we dan eens ons Shariah handboek nemen dat gecertificeerd is door de mensen van dezelfde Al-Azhar universiteit in Kairo, waar de door Linda geciteerde “Shaykh Dr. Ad-Darsh” vandaan komt. Dan worden we wel wat wijzer. En krijgt de lezer vast rode oortjes.

Op p 948 en 949 staat te lezen wat de Shafi’i en de Hanafi scholen over de plichten van de vrouw te vertellen hebben:
De SHAFI’I school zegt dat de vrouw niet verplicht is om haar man te bedienen omdat het huwelijkscontract van haar kant enkel betekent dat zij hem van haar seksueel laat genieten (letterlijk „that she let him enjoy her sexually“) en zij hoeft niets anders te doen dan dat. Er staat bij dat het goed is van haar als zij ook het huishouden wil doen.

De HANAFI school zegt dat als een vrouw het huishouden niet doet, dat dit voor haar een zonde is maar dat zij er niet via de rechtbank toe kan gedwongen worden.

Belangrijke informatie staat ook op p 525 waar onder § m5.1 (d) staat dat de vrouw het recht heeft om sex te weigeren als zij haar bruidsschat nog niet gekregen heeft. Hierdoor verbindt men het recht van de man om sex te hebben met zijn vrouw met de betaling van de bruidsschat Voor wat hoort wat! En dan krijgt de lezer nog rodere oortjes.

De Hadith waarnaar verwezen wordt gaat over het feit dat Mohammed eens zijn kleren aan het herstellen was. Wanneer we even terugkijken naar de context van die tijd dan waren die huishoudelijke taken wel beperkt. De mensen sliepen op een mat op de grond (onder een deken als het koud was), hadden vrij eenvoudige kleren en de Franse Cuisine was ook nog niet uitgevonden. Het leven was dus simpel. De huishoudelijke taken bestonden dus vooral uit water halen en eten koken. Of een schaal met dadels op de mat zetten. Linda laat uitschijnen dat de samenleving zo complex was als nu, maar dat is misleidend.

Dit klopt dus. De man zorgt voor het onderhoud van de vrouw en in ruil stelt zij haar lichaam ter beschikking als hij erom vraagt. Hiervoor krijgt zij een eenmalige vergoeding bij het sluiten van het huwelijk.

Linda wekt de indruk dat in de Islam mannen en vrouwen gelijke rechten hebben maar dat is niet zo. Ze hebben elk rechten, maar wel andere.

De volgende 3 paragrafen zijn belangrijk om de islamische logica te doorprikken:

(1) Aangezien de Islam een godsdienst is voor alle tijden is het niet relevant dat iets 1400 jaar geleden baanbrekend zou geweest zijn. Maar het is een argument dat blijvend herhaald wordt tot men het slikt. Een universele godsdienst moet richtlijnen geven op een manier dat zij tijdloos zijn. De meeste uitspraken van Jezus zoals „kijk niet naar de splinter in het oog van een ander maar naar de balk in je eigen oog“ of „wie zonder zonde is werpe de eerste steen“ zijn bijvoorbeeld tijdloze uitspraken die over duizend jaar nog waarde zullen hebben. En die niet zoals symptomatisch is in de Islam „in hun context dienen bekeken te worden“.

(2) Deze uitspraak is een andere „waarheid als een koe“ die zodanig veel herhaald wordt dat men op den duur denkt dat het alleen maar waar kan zijn. Twee voorbeelden om te bewijzen dat dit niet klopt.

A. Khadija, de eerste vrouw van Mohammed was een welstellende weduwe-zakenvrouw vóór de Islam ontstaan is. Zij was zaakvoerster van haar eigen zaak, en dát in het conservatieve Mekka. Zij heeft Mohammed zelf als echtgenoot gekozen tegen de geest van die tijd in, dat een huwelijk van een rijke vrouw van veertig met een jongeman van vijfentwintig niet echt gebruikelijk achtte.

B. Toen Mohammed naar Medina gevlucht was kwam hij in een omgeving terecht die best aan de hand van volgende Hadith van Bukhari, (3.43.648) geïllustreerd kan worden: 'Abdullah bin 'Abbas heeft gerapporteerd: “... [Umar vertelde] Wij, de mensen van de Quraish [één van de stammen in Mekka], hadden autoriteit over vrouwen, maar wanneer we kwamen te wonen bij de Ansar [de nieuwe moslims van Medina die Mohammed “politiek asiel” verleend hadden], stelden we vast dat de vrouwen van de Ansar de bovenhand hadden over hun mannen, dus onze vrouwen begonnen de gewoonten van de vrouwen van de Ansar over te nemen. ...”

Volgens een Hadith verzameld door Abu Dawood had Mohammed ook voor dit probleem dat “de moslima’s slechte gewoonten begonnen te krijgen” een oplossing. Lees even mee in Abu Dawood (11. 2141): “Abdullah ibn Abu Dhubab heeft overgeleverd: “Iyas ibn Abdullah ibn AbuDhubab rapporteerde dat de Apostel van Allah (vrede zij met hem) gezegd heeft: Sla Allah's dienaressen niet, maar toen Umar naar de Apostel van Allah (vrede zij met hem) kwam en zei: De vrouwen zijn frank geworden tegenover hun mannen, hij (de Profeet) toelating gaf om hen te slaan. Toen kwamen veel vrouwen bij de familie van de Apostel van Allah (vrede zij met hem) om over hun mannen te klagen. Dus zei de Apostel van Allah (vrede zij met hem): vele vrouwen zijn bij Mohammed's familie gekomen om te klagen over hun mannen. Zij zijn niet de besten onder jullie.””
Bovenstaande Hadith is er één die een aantal vroegere overleveringen, die stellen dat Mohammed het slaan van vrouwen verboden heeft, annuleert. Meestal worden de eerdere Hadith wel vermeld en latere niet, zodat de foute indruk ontstaat dat een man zijn vrouw niet mag slaan.

Kortom, er was in die tijd waarschijnlijk een diversiteit tussen de verschillende stammen wat de relatie tussen mannen en vrouwen betrof. Maar stellen dat de vrouwen geen rechten hadden vóór de Islam wordt door het bovenstaande in elk geval tegengesproken.

Dit klopt dus niet. Mannen en vrouwen worden niet als gelijken behandeld. Elk heeft rechten maar verschillende.

We herhalen nog maar eens: de man zorgt voor het onderhoud van de vrouw en van het gezin. In ruil stelt de vrouw haar lichaam ter beschikking telkens als hij erom vraagt. Hiervoor krijgt zij bij het sluiten van het huwelijk een eenmalige vergoeding, de bruidsschat (mahr) genaamd, .

Als het principe geldt dat een vrouw haar echtgenoot zelf kan kiezen, hoe kan ze dan “tegen haar zin uitgehuwelijkt worden”? Dus zonder dat ze haar toestemming geeft? Wie de tekst van Linda aandachtig leest, kan al vermoeden dat zij de zaken nogal rooskleurig voorstelt.

De stelling dat een vrouw haar echtgenoot zomaar kan kiezen is nergens op gebaseerd. Zij denkt dat de wettelijke situatie in België in de 21e eeuw in overeenstemming is met de islamische wetgeving. Niets is minder waar. Dit is een veelgebruikte tactiek om de Islam mooi te praten. Het is niet omdat (1) in België een volwassen vrouw vrij haar huwelijkspartner kan kiezen, (2) in België moslima’s wonen, (3) in België moslima’s wonen die vrij hun partner gekozen hebben, dat dan (4) de Islam zegt dat vrouwen vrij hun man kunnen kiezen zonder inmenging van familie.

Er is natuurlijk wel een verschil tussen zelf je man kiezen of een kandidaat-man mogen weigeren. In de praktijk wordt er op jonge meisjes van 14-15 jaar de nodige druk uitgeoefend om uiteindelijk toch toe te stemmen. Maak gewoon haar leven miserabel en dan geeft ze wel toe. Het is voor haar eigen goed.

De dame die hier door Linda vermeld wordt is ons bekend en blijkt al eerder gehuwd geweest te zijn (in de link betekent matron een vrouw die ofwel weduwe of gescheiden is). Een gescheiden vrouw of een weduwe kan dus een huwelijk dat buiten haar om gesloten is laten annuleren.

Een zogenaamde maagd (nog niet eerder gehuwd) kan door haar vader (maar niet door een andere man die haar voogd is) wél zonder haar toestemming uitgehuwelijkt worden.

Als voorbeeld geldt dan het huwelijk van Mohammed met Aisha wanneer zij zes jaar was, waarbij aan Aisha niets gevraagd is. Hoe zou zij op zesjarige leeftijd al bewust kunnen kiezen voor een huwelijk?

Muslim heeft in zijn Hadith-verzameling hieraan een hoofdstuk gewijd met volgende titel: “Hoofdstuk 10: het is toegelaten aan een vader om zijn dochter uit te huwelijk zelfs al is ze nog niet volwassen.” Ter informatie: volwassen betekent in de Islam voor een vrouw dat zij begonnen is te menstrueren, dus 10 à 12 jaar oud. Inderdaad, in de Islam bestaat geen minimum huwelijksleeftijd en kunnen vrouwen ook gescheiden worden vooraleer ze gemenstrueerd hebben. De Quran vermeldt namelijk het volgende in verband met de wachttijd die een vrouw in acht moet nemen vooraleer te hertrouwen:

Wie denkt dat het uithuwelijken van meisjes van 10, zoals in Afghanistan of Yemen nog altijd gebeurt, een anomalie is gebaseerd op zogenaamde “achterlijke tribale” praktijken die niets met de Islam te maken hebben, die denkt fout. De mainstream interpretatie van de Islam stelt helemaal geen minimum huwelijksleeftijd, ook niet voor jongens. Maar weerom geldt: het is niet omdat er in bijna alle islamische landen wél een minimum huwelijksleeftijd geldt, dat dit dan plotseling ook in overeenstemming is met de islamische wet. Neen, deze landen wijken af van de wetten van Allah omdat deze op dit punt slechter geacht wordt dan wetten die door mensen gemaakt zijn. De leiders van deze landen zullen hiervoor in het hiernamaals boeten.

Einde deel 6